Rozdział 8

Leżałam skulona na łóżku. Cały ten czas czułam na swoich ustach pocałunek Bartka. Przez to wszystko w ogóle nie mogłam się skupić na niczym innym i w końcu po kilku próbach skoncentrowania się na nauce dałam sobie spokój, hiszpański jest łatwy o jutrzejszy egzamin jestem spokojna.

Około godziny dwunastej wrócili Andrea i Erika. Gdy Andrea zajrzał do mojego pokoju udawałam, że śpię ale gdy tylko wyszedł zrzuciłam z siebie kołdrę i usiadłam na brzegu łóżka. Uśmiechnęłam się sama do siebie jeszcze parę tygodni temu były moje urodziny i tak samo w środku nocy się przebudziłam ale wtedy nie wiedziałam nic o sobie. Teraz kiedy odnalazłam rodzinę i moje wspomnienia wróciły całkiem inaczej patrzę na to wszystko. Jasne cieszę się że to wszystko się stało ale boję się że kiedyś stracę kontakt z Andreą i Eriką a jeszcze nie tak dawno sama ich przekonywałam, że zawsze będziemy razem.  Jednego jestem pewna, że zostaję we Włoszech dopóki nie skończę edukacji tak ustalili moi rodzice i Anastasi. Oboje uważają, że nauka jest najważniejsza.

Poczułam, że o moją nogę ociera się Ferdek po to by po chwili wskoczyć mi na kolana. Pogłaskałam kota i odstawiłam go na podłogę. Podeszłam do biurka i odpaliłam laptopa. Odczekałam chwilkę aż uruchomi się system i weszłam na pocztę. Dostałam odpowiedzi na swoje maile. Po chwili na ekranie wyświetliło mi się „Zbyszek dzwoni”.

- Hej mała! Czemu nie śpisz? – spytał uśmiechnięty.

- Nie mogę jakoś zasnąć. A ty czemu nie śpisz?

- Nie mogę jakoś zasnąć – powtórzył moje słowa. – Tak w ogóle to gratuluję zdania według ciebie najtrudniejszego egzaminu. To co zostały tylko trzy – uśmiechnął się.

- Tak jeszcze tylko jutro, poniedziałek i środa i koniec. Dostaliście jakieś dni wolne?

- Tak. A czemu pytasz?

- Bo Kurek tutaj jest ..

- Co?! W twoim pokoju! – Ożywił się i próbował ujrzeć coś przez moje ramię.

- Nie! Ciszej bo obudzisz Anastasich! We Włoszech. Spotkałam go dzisiaj powiedział, że z tobą gadał o tym i ..

- Co? – przerwał mi. – Nie gadałem z nim o tym tylko powiedziałem Miśkowi, że piszesz egzaminy a Misiek potem powiedział …

- Ok, ok rozumiem – przerwałam mu. Przetarłam twarz dłońmi.

- Noo i co robiliście? – spytał z chytrym uśmieszkiem na twarzy.

- Na pewno nie to o czym myślisz – odpowiedziałam mu. – Głównie to gadaliśmy … - przerwałam na chwilkę i podrapałam się po karku. Powiedzieć mu czy nie?

- A potem? – dopytywał się.

- Nooo … zaprosiłam go do domu bo Anastasich nie było nooo… aaa… a  potem on mnie pocałował – wydusiłam z siebie na jednym wydechu.

- Co?! Całowałaś się z Kurkiem?!

- Mówiłam ci żebyś był ciszej! – skarciłam go. – Tak.- Między nami zapanowała na chwilę cisza. Zbyszek patrzył na mnie jakby czekał aż zdam mu całą relację. – No co się tak gapisz. Tylko mnie pocałował i nic więcej.

- Spotykacie się? – spytał.

- Nie. A co? – spytałam ale nie uzyskałam odpowiedzi bo Zbyszek najzwyczajniej w świecie się rozłączył a gdy próbowałam się jeszcze raz z nim połączyć nie mogłam. Wkurzona zamknęłam laptopa i położyłam się spać. Może jeszcze zasnę.

Obudziła mnie Erika lekko potrząsając moje ramie. Mruknęłam, że już wstaję i przeciągnęłam się. Niechętnie wstałam z łóżka i podeszłam do szafy skąd ściągnęłam bluzkę i spódniczkę. Poszłam do łazienki, umyłam się i ubrałam po czym poszłam do kuchni na śniadanie. Erika zrobiła mi kanapki z sałatą, wędliną i pomidorem a do tego herbatę z cytryną. Mogliby odwołać ten egzamin w ogóle nie mam do niego głowy. Te pytanie Zbyszka i całe to wczorajsze zachowanie Kurka. Ciekawa jestem czy zjawi się dzisiaj. W moim mniemaniu trochę się zaprzyjaźniliśmy. Pisaliśmy do siebie przez jakiś dłuższy okres czasu ale potem przestaliśmy no i wtedy spotkaliśmy się tam w hotelu i znowu się zaczęło.

- Czy ty w ogóle mnie słuchasz? – spytała Erika. Podniosłam głowę z nad talerza i spojrzałam na nią, przypatrywała mi się bacznie.

- Tak, oczywiście – odpowiedziałam szybko. Westchnęła i pokręciła głową.

- Dobra jedz bo zaraz musisz się zbierać. Dzisiaj nie mogę cie odebrać bo mam wizytę u lekarza. Poradzisz sobie?

- Tak, tak – zawahałam się przez chwilę – Poza tym umówiłam się z kimś ale nie wiem czy to nadal aktualne. – Opiekunka spojrzała na mnie i uśmiechnęła się lekko, mruknęła coś pod nosem i dała mi już spokój.

Po skończonym śniadaniu wyszłyśmy z domu i Erika podwiozła mnie do szkoły. Pożegnałam się z nią i szybko wyszłam z samochodu. Wyciągnęłam z torebki telefon i sprawdziłam godzinę. Do rozpoczęcia egzaminu pozostało mi jeszcze dwadzieścia pięć minut. Ruszyłam w stronę drzwi.

Na korytarzu było dzisiaj tylko o jedną osobę więcej. Podeszłam do parapetu i wyciągnęłam z torebki kartki, na których zapisałam to co najważniejsze. Zerknęłam jeszcze raz na telefon. Jedna nieodebrana wiadomość szybko odblokowałam telefon i ja przeczytałam: „O której kończysz? B.” Uśmiechnęłam się i odpisałam mu że za jakieś trzy godzinki będę wolna. W wiadomości zwrotnej zapytał się gdzie mieści się moja szkoła odpisałam mu szybko gdzie i dopisałam już że nie mogę pisać. Odłożyłam telefon i zabrałam się za powtarzanie materiału.

Czytałam najszybciej jak tylko umiałam ale czas i tak pędził nie ubłagalnie, zanim się obejrzałam musiałam już wejść do klasy napisać egzamin. 60 minut i koniec. Potem oczekiwanie na egzaminy ustne. Dzisiaj byłam ostatnia. Miałam więcej czasu na powtórzenie ale za to też więcej czasu na zamartwianie się i stresowanie.

Wychodziłam z gmachu budynku szczęśliwa, tak jak myślałam – egzamin był prosty więc zdałam go bez problemu. Znów zanurkowałam ręką w torebce by znaleźć mój telefon. Kiedy w końcu go znalazłam odczytałam wiadomość od Kurka, który życzył mi powodzenia i sprawdziłam godzinę. Było parę minut po godzinie dwunastej, schowałam telefon i rozejrzałam się Bartek siedział na ławce kilka metrów ode mnie. Podeszłam szybko do niego i przywitałam się krótkim „Cześć.”

- No jak egzamin poszedł? – spytał ściągając okulary z nosa i zakładając je na głowę.

- Dobrze, zdałam. – odpowiedziałam i przestąpiłam z jednej nogi na drugą.

- Może się przejdziemy? – zapytał. Kiwnęłam głową, na razie nie wspominał o wczorajszym incydencie więc ja sama też nie będę zaczynać tematu. Bartek wstał i chwycił moją dłoń przy czym niepewnie na mnie spoglądając jakby bał się że go odtrącę. Spojrzałam na nasze dłonie a potem na niego i się lekko uśmiechnęłam mimo wszystko pasowało mi że będziemy szli trzymając się za ręce.

Mój uśmiech uznał jako potwierdzenie i pociągnął mnie lekko za sobą. Nie chciał mi zdradzić dokąd mnie zabiera ale pod szkołą czekała na nas taksówka. Wsiedliśmy i tam Bartek zawiązał mi oczy bandanką twierdząc, że to jest niespodzianka. Prosiłam go żebyśmy chociaż pojechali do mnie do domu żebym się mogła przebrać ale nic z tego. Jechaliśmy więc sama nie wiem dokąd, pytałam się co chwilę czy długo jeszcze ale zawsze dostawałam tą samą odpowiedź „Nie.”

W końcu taksówka się zatrzymała i Kurek pomógł mi się z niej wydostać, stałam chwilkę z wyciągniętymi rękami przed siebie kiedy poczułam na jednej dłoni, dłoń Bartosza. Szłam za nim niepewnie co chwila się potykając co niezwykle bawiło Kurka wtedy za każdym razem chciałam ściągnąć z oczu tą głupią chustę i wrócić do domu ale on mnie przepraszał i obiecywał, że już więcej nie będzie.

- Dobra teraz możemy ściągnąć ci chustkę – powiedział łapiąc mnie za ramiona bym stanęłam w miejscu. Stał za mną kiedy rozwiązywał bandankę. Przez chwilę miałam zamknięte oczy. Powolutku je otworzyłam a moim oczom ukazał się piękny widok morza oraz dzika plaża. Z wrażenia nie wiedziałam co powiedzieć. – I jak podoba ci się? Jeden starszy pan powiedział mi o tym miejscu i chciałem, żebyś tu ze mną przyjechała jest pięknie prawda?

- Bardzo pięknie – szepnęłam zerkając na niego. Uśmiechał się patrząc przed siebie.

- No dobra. – spojrzał na mnie – Mam kanapki i sok pomarańczowy – pokazał na plecak, którego wcześniej nie zauważyłam. – Zrobimy sobie mini piknik, co ty na to? – kiwnęłam ochoczo głową i zeszliśmy na dół. Usiedliśmy na rozgrzanym piasku a Bartek podał mi jedną z kanapek. Podziękowałam mu i zaczęliśmy jeść. – Gniewasz się na mnie? – spytał po kilku minutach milczenia.

- Niee – odpowiedziałam wolno nie wiedziałam czy chodzi mu o to że się ze mnie naśmiewał jak się potykałam czy o coś innego.

- Bo chyba nie byłaś zadowolona kiedy cię pocałowałem – spojrzał na mnie. – Obiecuję, że już tego nie zrobię. No chyba, że mi pozwolisz – wzruszył ramionami po czym się uśmiechnął. Boże czemu on musi się tak uśmiechać! Tak w ogóle to wolałabym, żeby mnie już nie całował. Nie to że nie chcę po prostu nigdy się nie całowałam. Jasne miałam chłopaków ale nigdy się nie całowaliśmy nie licząc całusów. Po prostu nie umiem się całować i wolałabym się przed nim nie ośmieszyć.

- Następnym razem zapytaj się czy możesz mnie pocałować – zaśmiałam się.

- Ok. – zawtórował mi. Sięgnęłam po telefon bo przypomniałam sobie, że przecież Anastasi nie wiedzą gdzie jestem i pewnie się zamartwiają. – Powiedziałem pani Anastasi, że zabieram cie na małą wycieczkę. Była trochę zaskoczona alee … nie zdziwiłbym się gdyby cię wypytywała wieczorem co robiliśmy. – Uśmiechnęłam się i odłożyłam telefon. – Wiesz, że dzisiaj mija dwa lata odkąd zaczęliśmy pisać. – powiedział wpatrzony w morze. Zastanowiłam się nad tym i rzeczywiście jakoś dwa lata temu się poznaliśmy poprzez kamerkę kiedy to pożyczył Zbyszkowi laptopa, żeby ten mógł ze mną pogadać a potem napisał do mnie pierwszego maila.

- Nie wiedziałam, że masz taką pamięć do dat.

- Tylko tych dla mnie ważnych – spojrzał na mnie i znów się uśmiechnął. Poczułam, że policzki mnie pieką. – Znowu cie zawstydziłem? – zaśmiał się

- To nie jest śmieszne – rzuciłam w niego torebką śniadaniową.

- To oznacza wojnę! – powiedział i podniósł się. Pisnęłam i szybko wstałam ze swojego miejsca i pobiegłam przed siebie ale ten Guliwer był wyższy, miał dłuższe nogi i szybko mnie dogonił łapiąc w talii od tyłu. Krzyknęłam kiedy podnosił mnie do góry i ruszył w kierunku wody.

- Nie! Nie proszę! Tylko nie do wody! Będę cała mokra! – krzyczałam próbują się wyrwać.

- No skoro tak ładnie prosisz – zaśmiał się i postawił mnie. Fale dopływające do brzegu obijały się o nasze nogi. Mimo, że już stałam na ziemi Kurek nie puścił mnie, cały czas obejmował mnie swoimi ramionami i patrzył w oczy. Musiałam przy tym nieźle zadrzeć głowę go góry. Słońce raziło mnie w oczy. Starałam się sięgnąć jedną ręką do czubka głowy Kurka by ściągnąć jego okulary ale sam mi je podał, nałożyłam je na nos.

- I jak wyglądam? – spytałam przechylając głowę w prawą stronę.

- Ja wyglądam w nich lepiej – przedrzeźniał się.

- Chciałbyś – walnęłam go w klatkę ale zapewne nic nie poczuł.

- Mam coś dla ciebie – powiedział i sięgnął ręką do tylnej kieszeni spodni i wyjął z niej trzy bilety na mecz w Katowicach dziewiątego lipca. – Wiem, że jedziesz do rodziców i pomyślałem, że możemy się spotkać. – Wzięłam od niego bilety i odsunęłam się trochę.

- Wiesz to naprawdę … - pokręciłam głową uśmiechając się – To świetny pomysł ale nie mogę tego przyjąć – powiedziałam i już chciałam wcisnąć mu bilety z powrotem ale mnie uprzedził.

- To prezent a prezentów się nie oddaje – uśmiechnął się.

- Dobra ale następnym razem tak nie będzie – pogroziłam mu palcem. – Nie uważasz, że to dziwne miejsce na spotkanie się? – zaśmiałam się. Wzruszył ramionami i się roześmiał.

- Innego sposobu nie będzie a poza tym spotkasz się z Zibim i Michałem. Widzisz ja wszystko zaplanowałem.

- Widzę, widzę … - powiedziałam studiując bilety. Wybrał naprawdę świetne miejsce będę mieć z dziewczynami doskonały widok na boisko. – Masz może jeszcze te kanapki? – spytałam kiedy wracaliśmy na swoje miejsca.

- No jeszcze mam, a co zgłodniałaś? – zaśmiał się.

- Troszeczkę. – Odpowiedziałam i usiadłam na piasku. Dostałam jeszcze dwie kanapki i kartonik soku. Przegadaliśmy tak z kilka godzin. Porobiłam mu zdjęcia a on mi. W końcu postanowiliśmy wracać gdyż słońce chyliło się ku zachodowi a jak już mówiłam bałam się ciemności.

Cieszę się że Bartek przyjechał do mnie i że zabrał mnie na tą plażę. Było niesamowicie! Szkoda tylko, że już dzisiaj wylatuje.

Kurek odprowadził mnie pod sam dom. Przystanęliśmy przy drzwiach.

- No to czas się pożegnać – powiedział i się uśmiechnął.

- Taak .- Zagryzłam wargę po czym szybko stanęłam na palcach i chwytając się jego ramion sięgnęłam do jego policzka gdzie złożyłam delikatny pocałunek. Uśmiechnął się.- Dziękuję za dzisiaj. Było super! – Uśmiechnęłam się nieśmiało i szybko weszłam do domu. Oparłam się o drzwi, zamknęłam oczy i się uśmiechnęłam.

Poszłam do swojego pokoju ale w salonie zatrzymała mnie Erika.

- Jak randka? – zapytała cała rozpromieniona. – To bardzo miły chłopak – powiedziała nie czekając aż jej odpowiem. – Czemu nam go nie przedstawiłaś? – Spojrzałam na nią zdziwiona, co on jej powiedział kiedy tu był? – Rozumiem, że chodzicie ze sobą krótko ale myślałam, że powiesz nam, że masz chłopaka – uśmiechnęła się.

- Co on ci powiedział jak tutaj był? My nie jesteśmy parą! – zaśmiałam się. – Przyjaźnimy się i nic co ci powiedział nie jest prawdą oprócz tego, że zabrał mnie dzisiaj na plażę. A teraz przepraszam idę się umyć. – powiedziałam i szybko ją wyminęłam idąc do pokoju. Wzięłam pidżamę i pognałam do łazienki. Wzięłam szybko prysznic i wróciłam do pokoju odpaliłam laptopa i włączyłam sobie piosenkę Bruno Marsa – „Marry You” , od jakiegoś czasu mam obsesję na punkcie tej piosenki . Podśpiewywałam sobie i czekałam aż po drugiej stronie pojawi się twarz mojej siostry.

- I think I wonna marry you  - zaśpiewałam kiedy na ekranie pojawiła się moja siostra oraz przyjaciółka.

- To by było kazirodztwo – stwierdziła Iśka. Zaśmiałam się.

- Oj to nie do was. Hej! Nie zgadniecie co się stało! – Aż podskakiwałam na krześle.

- No pewnie nie ale dawaj – powiedziała Miśka.

- Dostałam od przyjaciela dzisiaj trzy bilety na mecz dziewiątego lipca w Katowicach!

- Serio!? – krzyknęła Iśka – Boże! Biłam się o te bilety ale nie udało mi się ich zdobyć! Zbyszek ci je dał?

- Nie Bartek. Widzimy się za kilka dni – uśmiechnęłam się.

- No już nie możemy się doczekać – odpowiedziała Miśka. – Ale my musimy kończyć mama mnie woła.

- O ucałuj ją ode mnie i tatę.

- Ok. Paaa – posłały mi buziaki, odpowiedziałam im tym samym i rozłączyłam się. Weszłam jeszcze na pocztę i napisałam maila do Bartmana, że widzimy się na meczu. Potem przejrzałam facebooka i wyłączyłam komputer. Podeszłam do łóżka, przesunęłam śpiącego Ferdka i wlazłam pod kołdrę. Wróciłam jeszcze do chwil spędzonych na plaży i uśmiechniętej twarzy Bartka. Szkoda, że już wraca. Zamknęłam oczy i zasnęłam. 

***

Heej :). Jak pisałam ten rozdział to ciągle słuchałam piosenki Bruno Marsa więc musiałam to umieścić tutaj. Ten rozdział również pisało mi się nadzwyczaj dobrze i podoba mi się tak samo jak poprzedni :). 

Pozdrawiam!