Epilog

Dwudziesty pierwszy września dwa tysiące czternastego roku. Katowicki Spodek przepełniony jest po brzegi. Trzymam zaciśnięte mocno kciuki za naszych chłopaków. Obok mnie siedzą dziewczyny ze swoimi pociechami i równie mocno trzymają kciuki za swoich mężów i przyjaciół. Jest 2:2 w setach i na razie prowadzimy z Rosjanami 14:13. Polscy kibice już nie raz pokazywali na co ich stać także i tym razem dopingują swoją drużynę. Bartek właśnie idzie na zagrywkę. Zagryzłam mocno wargi i przymknęłam oczy „Proszę! Proszę! As! Niech to będzie as!” Zaserwował i wtedy cała hala wybuchła! Bartek trafił prosto w samą linię, dwóch zawodników rzuciło się do piłki ale żaden jej nie odbił. Ludzie ściskali się nawzajem. Ja również ściskałam dziewczyny i jakieś nieznane mi osoby. Polska zdobywa złoto Mistrzostw Świata! Śmieję się razem z chłopakami i dyskretnie ocieram łzy wzruszenia. Nagle Bartek gdzieś mi zniknął z oczu a do barierek podeszli Bartman z Dzikiem.

- Chodź – Zibi wyciągnął do mnie rękę. Pogięło go czy co? Jego żona siedzi obok. – No chodź! – pociągnął mnie za rękę i pomógł przejść przez barierki. Wyprowadził mnie na sam środek boiska gdzie chłopaki ustawili się w półkolu.

- O co chodzi?  -spytałam Bartmana ale ten tylko nakazał się nie ruszać i pokazał na telebim. Spojrzałam więc w tamtym kierunku i wtedy wszystkie światła zgasły i najpierw usłyszałam dobrze mi znaną piosenkę Bruno Marsa – Just the Way you are a dopiero potem na telebimie pokazał się filmik ze zdjęciami moimi i Bartka. Przyłożyłam dłoń do ust i zaczęłam płakać. Nie wyobrażałam sobie, że on mógłby coś takiego zrobić. I to dla mnie! Pokazane były przeróżne zdjęcia, wiele było takich o których nie miałam nawet pojęcia, że istnieją. Z naszego pierwszego spotkania, kilkadziesiąt zdjęć w Spale, potem w moim pokoju, u Bartka w domu i wiele wiele innych. Gdy piosenka się skończyła pojawił się napis „A teraz się odwróć”. Zaśmiałam się i odwróciłam. Przede mną klęczał Bartek.

- Tosiek! Wiesz, że cie kocham! Wyjdziesz za mnie? – głos mu drżał gdy wymawiał ostatnie słowa. Ja sama nie mogłam wykrztusić z siebie nic. Jakaś gula utknęła mi w gardle, jedynie co mogłam zrobić to potrząsnąć głową. Po chwili Bartek już nakładał na mój serdeczny palec pierścionek a następnie mnie całował na środku całej hali. Podczas gdy kibice śpiewali nam sto lat Ignaczak wyrwał Bartkowi mikrofon i odczekał jak skończą śpiewać, następnie sam zaczął się drzeć.

- A teraz idziemy na jednego! A teraz idziemy wódkę pić! - zaczął i po chwili cała reprezentacja do niego dołączyła. Zaśmiałam się razem z Bartkiem i ludźmi na hali a następnie zostałam mocno przytulona przez mojego narzeczonego. 

****

To już koniec. Mam nadzieję, że podoba wam się takie zakończenie i dla wiadomości Marion nie było innego zakończenia ;p Nie wyobrażam sobie, żebym mogła to inaczej zakończyć niż happy endem. Bardzo dziękuję Marion, Volleyy, Oli11515 i innym osobom, które czytały a nie komentowały - może chociaż na zakończenie się ujawnicie? Dzięki serdeczne i zapraszam do zapoznania się z historią Poli i Bartka, link na górze :).