Rozdział 22

Chyba pokonaliśmy rekord przebiegnięcia z jednego końca ośrodka do drugiego. Kiedy wpadliśmy zdyszani na siłownię chłopaki już dawno trenowali, Andrea nieźle opieprzył Zbyszka za to że się spóźnia a następnie kazał mu szybko zacząć trening, natomiast na mnie spojrzał się tylko i nic nie powiedział. Posłałam mu ciepły uśmiech i poszłam sobie na bieżnię. Po chwili po jednej i drugiej stronie bieżni znalazły się dziewczyny i zaczęły przyciskać guziczki i zwiększać prędkość.

- Noo weźcie! – pisnęłam a one śmiały się w najlepsze w momencie kiedy ja już nie nadążałam przebierać nogami. W końcu jakoś udało mi się zeskoczyć z bieżni. Zdzieliłam je przez głowy. – Głupie jesteście. No to która teraz biega?

- No skoro już tak nalegasz to ja pobiegnę – zaśmiała się Aśka i wskoczyła na bieżnię. Jej również zwiększałyśmy tępo także po kilku sekundach leżała już na podłodze. Narobiła przy tym wielkiego huku i zwróciła na nas uwagę wszystkich na siłowni.

- Wszystko ok? – spytał się Andrea Aśki pomagając jej wstać. Śmiałam się jak głupia opierając się o siostrę, która również nie mogła wytrzymać ze śmiechu.

- Tak – odpowiedziała mu i zaczęła rozmasowywać sobie tyłek.

- No więc widzisz jak byś się przypięła to byś nie spadała bo bieżnia by się zatrzymała – wytłumaczyłam jej opanowując się już trochę.

- Taa?! Pokaż!

- No to patrz – wskoczyłam jeszcze raz na bieżnię, nacisnęłam guziczek z numerkiem 12 i gdy tylko taśma ruszyła pociągnęłam za czerwony sznureczek i bieżnia się zatrzymała.

- O nie wiedziałam o tym!

- No to teraz już wiesz. A teraz sio bo chcę trochę pobiegać – odgoniłam je od bieżni machnięciem ręki.

- No Miśka my też pobiegamy – powiedziała uradowana Aśka i wskoczyła na bieżnię obok. Miśka ze spuszczoną głową podeszła do trzeciej bieżni i włączyła sobie ślimacze tępo. Marudząc coś pod nosem, że ona przyjechała tutaj w celu wypoczynkowym a nie po to by biegać i pocić się na siłowni razem z siatkarzami.

Po skończonym treningu wszyscy poszli się odświeżyć a następnie na kolację. Tym razem nie dałam się wykiwać i jako pierwsza poszłam pod prysznic nie chciałam by powtórzyła się sytuacja z wczoraj kiedy ten bezczelnie wparował mi do łazienki a potem to już chyba wiecie do czego prawie doszło między nami. Tak więc szybko się umyłam, ubrałam i wysuszyłam włosy. Kiedy wyszłam z łazienki od razu zauważyłam Guliwera, siedzącego na moim łóżku i gadającego z dziewczynami.

- Teraz ja! – krzyknęła Iśka i szybko zamknęła się w łazience.

- To sobie poczekasz – zaśmiałam się do siostry.

- Kurde no jak ona wejdzie to nie wyjdzie przez godzinę!

- To idź do nas do pokoju – powiedział Bartek.- Piter powinien już wyjść – Miśka spojrzała na niego jak na kosmitę i popukała się w czoło.

- To pójdziemy z tobą – powiedziałam podnosząc się z miejsca i wychodząc z pokoju. Miśka już po chwili mnie wyprzedziła i wpadła do pokoju Pita i Kurka jakby była z jakiejś procy wystrzelona. – Przyszła się umyć bo Aśka okupuje naszą łazienkę – wyjaśniłam szybko Pitowi, którego moja siostra przepchnęła wchodząc do łazienki.

- Oookej – rzucił tylko i usiadł na swoim łóżku. Przycupnęłam na łóżku Bartka by siedzieć naprzeciw niego.

- A teraz gadaj serio. Całowałeś się z Miśką w lesie? – Bartek usiadł koło mnie i wlepił wzrok w Piotrka wyczekując odpowiedzi.

- Noo jak tak pomyśleć to tak – zaczął powoli – ale ona wtedy wyglądała inaczej, serio! – próbował się bronić na co ja z Kurkiem się roześmialiśmy.

- Nie no spoko. Widać, nie jesteś taki cichy jak mówią – śmiałam się. Na twarzy Piotrka również wkradł się szeroki uśmiech. – Noo to widzę, że ciekawych rzeczy się tutaj dowiem. Ty i Michalina, Zibi i Aśka …

- A oni co? – spytał się Bartek. Ups!

- Co oni? Jacy oni? – zaczęłam kręcić.

- Nie udawaj! – pogroził mi Piotrek palcem – Wszystko słyszeliśmy!

- Właśnie a poza tym po obiedzie zniknęłaś gdzieś z Bartmanem na jakieś czterdzieści pięć minut …

- O patrzcie jak mi wylicza – mruknęłam na co ten tylko się zaśmiał. – Noo gadaliśmy na nasze tematy – rzuciłam zdawkowo myśląc, że dadzą sobie spokój, myliłam się.

- To znaczy jakie? Bo wiesz my mamy też swoje tematy …

- Co?! – spytał Bartek patrząc to na mnie to na Pita.

- Spokojnie – pogłaskałam go po ramieniu – chodzi o nasz serial …

- Boże ty też go oglądasz?! – Bartek strzelił sobie face palma, nie wiem czemu. – On ogląda to od pierwszego odcinka i …

- Ej! Skąd wiesz, że oglądam Austina&Ally? – spytał Piotrek.

- Myślisz, że jestem taki głupi i nie widzę jak wymykasz się z pokoju co tydzień o tej samej porze? Raz poszedłem za tobą i widziałem jak włączasz ten serial – wytłumaczył Bartek.

- Ale obiecaj, że nikomu nie powiesz! – poprosił go środkowy.

- Skoro do tej pory nikomu nie powiedziałem to i teraz nie powiem. Masz to jak w banku – zapewnił go Bartek.

- No i wszystko jest ok. – uśmiechnęłam się – A teraz wracając do naszego tematu. Serio całowałeś się z moją siostrą?!

- TAK. Już nawet dzwoniłem do mamy żeby przysłała mi tą chustkę bo mnie normalnie zabije ta kobieta. Ona zawsze taka była?

- Hmm … - zamyśliłam się. Właściwie teraz sobie zdałam sprawę, że tak właściwie jej nie znam. Znałam ją jak byłyśmy dziećmi, a i tak wszystkiego nie pamiętam, nie wiem jaka teraz jest na pewno się dużo zmieniło w jej życiu a ja nic nie wiem. – Nie wiem. Jak byłyśmy małe to coś pamiętam ale potem przecież ja nie miałam z nią kontaktu przez kilka lat. Iśki się zapytaj – poradziłam mu. – Ale pamiętam, że jak miałyśmy po pięć lat to lubiłyśmy wkurzać mamę śpiewając jedną i tą samą piosenkę, na okrągło a żebyśmy już przestały to zawsze dawała nam coś do jedzenia. Dlatego też jesteśmy takie grube – zaśmiałam się.

- Tak, ty jesteś głupia nie gruba. Patrz! – Bartek chwycił moje udo swoimi dłońmi. Objął je całe i jeszcze tyle miejsca mu zostało że Piotrek władował tam swoje dwa łapska.

- Noo weź! – śmiałam się odsuwając od niego.

- Ja to chyba zadzwonię do Moniki i jej powiem, że ty gadasz takie głupoty – pogroził mi przyjmujący.  Spojrzałam na niego z politowaniem.

- A jedzie mi tu czołg? – spytałam odchylając trochę dolną powiekę.

- No! I napisane jest na nim Rudy 102 – zaśmiał się po czym pocałował mnie w czoło. Po kilku minutach Michalina raczyła wyjść z łazienki.

- Już – powiedziała i czekała aż wstanę. Pokręciłam głową wywracając oczami. Wstałam podeszłam do niej i wyrywając jej rzeczy rzuciłam je gdzieś za łóżko Pita.

- Nie ma czasu. Kolacja czeka – powiedziałam po czym wszyscy wyszliśmy z pokoju. Poczekaliśmy aż Piotrek zamknie drzwi na klucz po czym weszliśmy do windy. Kiedy już weszliśmy do stołówki okazało się że wszyscy już tam siedzą. Nawet Plińska, która jak zwykle o czymś zaciekle opowiadała. Ja nie wiem skąd ona bierze te wszystkie historyjki…  Usiedliśmy na swoich miejscach.

- Nie łaska było zaczekać? – spytałam patrząc na Iśkę.

- To was gdzieś wywiało jak wyszłam z łazienki to nikogo w pokoju nie było – wypięła mi język.

- Ej! – krzyknął Piotrek unosząc wzrok znad talerza. Wszyscy spojrzeliśmy na niego podejrzanie.

- Co? – spytał go Marcin oglądając dokładnie z każdej strony swoją kanapkę.

- Dzisiaj jest jutro!

- Wow – mruknął Winiar. Przybiłam sobie głośnego face palma by po chwili rozmasowywać bolące czoło. Wszyscy zebrani śmiali się.

- Obiecałaś mi coś! – zawołał Piter

- No właśnie sobie o tym przypomniałam – uśmiechnęłam się do niego.

- Co ty mu obiecałaś? – spytał Igła.- Wiesz, że teraz będziesz musiała spełnić tą obietnicę bo inaczej człowiek nie da ci spokoju. Kiedyś jak przechodziliśmy koło sklepu dla dzieci i powiedziałem dla zbytu, że kupię mu śpioszek to łaził za mną miesiąc dopóki mu tego nie kupiłem.

- Nieee, ja powiedziałam mu że obejrzy parę filmików – machnęłam ręką. Będę musiała bardziej uważać na to co mówię przy tym człowieku. Usłyszałam śmiech Kubiaka i Bartmana.

- Te demoralizujące filmiki?

- Taak dokładnie te.

- Też chcemy je zobaczyć! – zawołał Igła

- Właśnie – dołożył swoje dwa grosze Ziomek, który rzadko kiedy się chyba odzywa albo przy mnie tylko taki nieśmiały.

- Tak więc postanowione po kolacji idziemy do salonu i oglądamy te filmiki! A i obejrzymy jeszcze raz to jak rozwalasz nos Bartmanowi bo to było zajebiste! – zawołał uradowany Piotrek podskakując na krześle. Boże! Na co ja się zgodziłam, mam nadzieję, że połowa z nich nie zna włoskiego.

***

Hej :). Jestem z nowym rozdziałem. Z przykrością stwierdzam, że kończą mi się już zapasy ;( mam napisane do przodu jeszcze tylko 2 całe rozdziały i kawałek 3.

Podobało się? 

Pozdrawiam :D