Rozdział 19

- O boże! – strzeliłam sobie głośnego face palma.

- Zebrało ci się na wspomnienia – zaśmiała się Miśka.

- Nie przerywaj mi! – pogroził jej ręką i kontynuował. – No więc jak byłem mały to razem ze Zbyszkiem byliśmy harcerzami – powiedział i dumnie wypiął pierś do przodu.

- Ooo!! Pamiętam to! Były tam krzyże! – Bartman momentalnie  wyprostował się na kanapie.

- No i grochówka! – dodał Kubiak.

- Dużo krzyży!

- I grochówka!

- I takie trzy wielkie krzyże!

- Iiii …. Grochówka!

- Czy ty tam pojechałeś żeby się najeść? – spytałam Dzika ten zrobił urażoną minę ale nic nie powiedział.

- Było tam tyle krzyży że nie wiedziałem gdzie znicz postawić dlatego zawsze szliśmy z Bartmanem pod takie trzy wielkie i tam stawialiśmy! – kontynuował swoją opowieść.

- Taak. Pamiętam, że nazwa tej miejscowości zaczynała się na Pe a kończyła na iry – powiedział Zbyszek.

- Chodzi ci o Palmiry? – spytał go Możdżon.

- Nie to nie to – pokręcił przecząco głową.

- Oooo! Pamiętam! Też tam byłyśmy co nie Miśka? – Plińska zwróciła się do mojej siostry ta tylko uśmiechnęła się i pokiwała głową.

- Taaa pamiętam jak na każdym postoju mnie pośpieszałaś bo zawsze ci grupa uciekała!

- Hehhe. Pamiętam jak cię wyciągałam z krzaków…

- Piotrek … - mruknęła Misia.

- Nie pamiętam go …

- Och, pamiętasz Adama? – spytała Aśkę. Chłopaki nastawili uszu zaciekawieni tą historią, sama byłam bardzo ciekawa bo myślałam, że Miśka jest grzeczna a tu proszę bardzo w krzakach się chowała i to jeszcze z jakimś Piotrkiem.

- No tak pamiętam kolega Igora.

- Noo to ten Igor miał dziewczynę Karolinę i ta Karolina miała brata Tomka i ten Tomek miał kolegę Filipa i ten Filip był przyjacielem kolegi Arka a ten Arek miał kolegę z drużyny, który miał brata i siostra tego brata miała chłopaka i ten chłopak miał kolegę .. Chyba Artura …

- Noo Artura.

- No i ten Artur miał kolegę i ten kolega miał przyjaciółkę i ta przyjaciółka miała brata Karola a ten Karol przyjaźnił się z Piotrkiem. Już wiesz który to?

- Noo tak! – klasnęła w dłonie Iśka. – Pamiętam!

- Yyy? – spytał Igła za wszystkich.

- Ty coś z tego rozumiesz? – spytał się mnie Bartek.

- A ty nie?! To przecież proste Adam miał kolegę …

- Dobra ok zrozumiałem nie musisz powtarzać! – przerwał mi szybko. – No a co z tym Piotrkiem? – zwrócił się do dziewczyn.

 - No jak to co?! – oburzyła się Aśka. – Poznała typa w tym lesie i przez cały dzień z nim łaziła, zawsze mieliśmy postój koło siebie więc uciekali w las! Albo do łazienki

- Do łazienki to już było na tym głównym placu. I NIE centralnie do tej kabiny tylko kilka metrów dalej – wypięła jej język.

 - To czekaj coś mi się pomyliło… A za tym domkiem to kiedy było?

- Przed łazienkami ale po krzakach.

- Nie wiedziałem, że masz taką siostrę – zaśmiał się Bartek.

 - No ja też nie wiedziałam – również się zaśmiałam.

- Ej wiecie co? – nagle głos zabrał Piotrek. – Jak tak rozmawiacie to ja sobie przypomniałem, że też tam byłem w tym lesie.

- To są Palmiry ile razy mam powtarzać? – spytał Marcin.

- Byłeś tam?  - spytali równocześnie Aśka, Miśka, Zbyszek, Michał i Piotrek.

- No nie – odpowiedział.

- To się nie odzywaj! – krzyknęli na niego.

- No i poznałem tam taką fajną dziewczynę – uśmiechnął się. – Musiała stać na takim powalonym drzewie, żeby być chodź trochę wyższą. To było za takim domkiem. Z piętnaście minut tak staliśmy – wyszczerzył się.  

-  Hahahhaha – zaśmiałam się. – Ty a może ty i moja siostra się wtedy poznaliście?

 - No co ty! – oburzyła się Miśka. – Tamten Piotrek był wyższy, miał blond włosy i niebieskie oczy. O to jakie oczy ma sam mi powiedział bo ja sama nie widziałam …

- Taka malutka była – kontynuował Piotrek jak gdyby nigdy nic pokazując jakiego wzrostu była tamta dziewczyna. – I miała takie brązowe, kręcone włosy i niebieskie oczy i miała taką chustę. Potem ją zgubiła a ja ją znalazłem ale potem zgubiłem ją. Chyba już sobie wtedy pojechała. - Dokończył smutnym głosem swoją historię.

- No a po przyjeździe do domu Miśka …

- Myślała, że jest w …

- Ciii! – uciszyła mnie siostra.

- W czym była?! W czym była?! – dopytywał się Igła.

- No … Pfff .. pff … pff nie wiecie? – próbowałam jeszcze jakoś wybrnąć z tej sytuacji.

- No Pfff kurwa nie wiemy – odpowiedział mi Bartek.

- No pff …

- Pfff.. Oplułaś mnie!

- Pff. Ty mnie też baranie!- krzyknęłam na niego wycierając jego rękawem mój policzek.

- Pff. Ty mnie też baranico!

- Nie ma czegoś takiego jak baranica! – powiedziałam ucieszona, że mogę po poprawić. – Jest owca!

- To ty będziesz słonicą – zaśmiał się.

- No ok. – powiedziałam wstając z jego kolan. Skierowałam się szybko do swojego pokoju. Wzięłam stamtąd telefon i żeli i skierowałam się do pokoju Andrei. Przechodząc jeszcze przez salon przystanęłam gdyż Miśka również wstała i podeszła do Piotrka i strzela go z liścia.

- To były najpiękniejsze piętnaście minut mojego życia! I oddawaj moją chustę! – krzyknęła na niego i dołączyła do mnie. Aśka rozglądała się i nie wiedziała co ma począć.

- Noo … yyy … jaaa … - jąkała się w końcu też wstała i podeszła do Zbyszka i również uderzyła go z liścia po czym podeszła do nas i razem udałyśmy się do pokoju trenerów. Zanim się jednak oddaliłyśmy zauważyłam jak Zbyszek łapie się za czerwony policzek i mówi:

- Kocham tę kobietę! Zaraz, powiedziałem to na głos? – spytał reszty. Aśka jeszcze się wróciła.

- Przepraszam musiałam – uśmiechnęła się i dołączyła do nas. Przeszłyśmy przez korytarz następnie nie pukając nawet do pokoju weszłyśmy do środka. Andrea razem z drugim Andreą siedzieli przy stoliku i znów studiowali – jeden jakieś kartki, drugi przy laptopie.

- Hej – mruknęłam i usiadłam na łóżku, dziewczyny poszły w moje ślady i usiadły po moim jednym i drugim boku. Odpakowałam żelki i zaczęłyśmy się zajadać słodyczami. Gardini patrzył na nas wyraźnie rozbawiony Anastasi natomiast uniósł jedną brew do góry i próbował ukryć swój uśmieszek.  – Chcecie? – spytałam trenerów wyciągając ku nim paczkę.

- Nie dziękujemy – odpowiedział Gardini i wrócił do poprzedniej czynności.

- Co się stało? – spytał Andrea przystawiając krzesełko koło łóżka. Usiadł na nim okrakiem opierając się łokciami o oparcie.

- A coś musiało się stać, żebyśmy do ciebie przyszły? – spytałam. Spojrzał na mnie z politowaniem.

- Obraziłaś się, masz żelki i przyszłaś do mnie. Ostatni raz tak było kiedy Bartman nazwał się słodką idiotką – zaśmiał się.

- Oj nie ważne – wywróciłam oczami. – Bartek nazwał mnie słonicą – wydęłam dolną wargę i przysunęłam się na skraj łóżka by przytulić się do niego. Pokręcił rozbawiony głową i poklepał mnie po głowie.

- Aha! – ożywił się nagle. – Czyli mam rozumieć, że muszę teraz iść do niego i nakrzyczeć? – zaśmiał się.

- Dobrze by było – mruknęłam. – A byłoby jeszcze lepiej … - zaczęłam prostując się i uśmiechając do niego chytrze – gdybyś jutro dał im taki wycisk, że popamiętają do końca życia.

- Dobra, dobra. A wam co się stało? – spytał dziewczyn.

- Piotrek zabrał mi moją ulubioną chustę i nie chce oddać! Trzyma ją już kilka lat – poskarżyła się moja siostra.

- To wy się znacie?! – zdziwił się.

- No tak ale dopiero kilka minut temu się o tym dowiedziałam!

- A ja zdzieliłam Bartmana z liścia…

- Za co?

- Nie wiem – wzruszyła ramionami Aśka. – No bo Tośka obraziła się na Bartka, Miśka na Piotrka to ja nie chciałam być inna i zdzieliłam go w twarz. Oczywiście przeprosiłam za to – zreflektowała się szybko.

- Jesteście głupie – zaśmiał się Andrea. – Nooo a jakieś ploteczki? – Zaśmiałyśmy się z dziewczynami. Jako takich ploteczek nie było więc nie było o czym opowiadać za bardzo ale poplotkowaliśmy trochę o siatkarzach. Nawet bardzo trochę i Gardini się do nas dołączył! Oczywiście trenerzy pochwalili nasze nowe fryzurki i powiedzieli, że bardzo ładnie wyglądamy. Przesiedziałyśmy u nich do godziny dziesiątej a potem poszłyśmy do pokoju. Chłopaków nie było już w salonie i nawet nie było ich słychać. Dziwne. No nic szybko się wykąpałyśmy i położyłyśmy spać. Oczywiście lampka przy moim łóżku była zapalona. Po kilku minutach dziewczyny już spały a ja nadal przewracałam się z boku na bok nie mogąc znaleźć sobie wygodnej pozycji do spania. W końcu wstałam, założyłam trampki i wzięłam pod pachę laptopa i wyszłam z pokoju. Zaraz obok naszego pokoju był włącznik światła na korytarz więc od razu go przycisnęłam i skierowałam się do salonu. Po zapaleniu światła w salonie i zgaszeniu na korytarzu usiadłam sobie na kanapie i odpaliłam komputer. Złość na przyjmującego już dawno mi minęła ale niech się jeszcze chłopak postara. Ja do niego pierwsza nie pójdę. Oj tak łatwo to nie będzie panie Kurek! Weszłam w folder ze zdjęciami i zaczęłam je przeglądać kiedy nagle usłyszałam jak podłoga w części korytarza zaczęła skrzypieć. Zesztywniałam za strachu. Powoli odwróciłam głowę i zobaczyłam czarną postać idącą w moją stronę …

***

A wy byłyście kiedyś na Palmirach jak chłopaki bo ja tak! :D

Jak myślicie co to za ciemna postać? 

Pozdrawiam!

Ps. Next 18 grudnia