Rozdział 13

Te kilka dni spędzonych w Spale były niesamowite. Ja i Bartek może i nie spędziliśmy ze sobą zbyt dużo czasu bo zawsze ktoś się obok kręcił ale było ok. Dni zawsze zaczynały się i kończyły tak samo. Rano śniadanie i trening potem obiad i trening, kolacja i odpoczynek w gronie Guliwerów, przy nich nie sposób się nudzić. Po jakimś czasie znaleźli te butelki po które jeździłam z Bartkiem w środku nocy ale już tak nie balowali jak wcześniej.

W końcu przyszedł dzień kiedy ja musiałam już opuścić ośrodek a chłopaki jeszcze zostawali na dwa dni. Umyta i ubrana wyszłam z łazienki, rozejrzałam się jeszcze po pokoju czy aby na pewno wszystko wzięłam. Założyłam torebkę na ramię i chwyciłam walizkę w dłoń. Wyszłam z pokoju zamykając za sobą drzwi. Zjechałam windą na dół. Siatkarze właśnie wychodzili ze stołówki kiedy mnie zobaczyli od razu podbiegli.

- Już jedziesz? – spytał Ignaczak.

- Tak. Trzymajcie kciuki – uśmiechnęłam się do nich, po chwili podeszła Monika podałam jej klucz od swojego pokoju i oddaliła się.

- Będziemy, będziemy – zapewnił Zbyszek po czym mnie przytulił, w jego ślady poszła reszta siatkarzy i Andrea. Na koniec podszedł do mnie Bartek. Przytulił mnie i pocałował po czym wszyscy życzyli mi powodzenia, pomachałam im jeszcze na pożegnanie i wyszłam na zewnątrz. Wsiadłam do malutkiego busika i rozsiadłam się wygodnie. Wyjrzałam jeszcze za okno, żeby spojrzeć jeszcze raz na ośrodek i uśmiechnęłam się widząc chłopaków machających do mnie. Odmachałam im i po chwili ruszyliśmy. Włożyłam słuchawki w uszy i tak minęła mi podróż na lotnisko, czas na nim spędzony kiedy czekaliśmy na samolot i lot do Francji gdzie miały odbyć się zawody. Jeśli teraz zajęłabym miejsce na podium miałabym zagwarantowane miejsce na igrzyskach w Londynie.

 *

Tak się stało! Wygrałam! A więc i jadę na Igrzyska! Nie mogę w to uwierzyć. Rozpromieniona pakowałam walizkę, za kilka godzin mamy lot powrotny do Polski potem kilka dni odpoczynku i znów do Spały. Jeszcze tylko wyjazd do Rosji i koniec. 

*

Z lotniska w Warszawie odebrała mnie mama. Gdy tylko ją ujrzałam od razu podbiegłam i rzuciłam jej się na szyję a ta zaczęła mi gratulować. Pokazałam jej medal i w drodze do samochodu opowiadałam jej wszystko ze szczegółami. Była strasznie ciekawa i podekscytowana no i oczywiście dumna, cały czas mi to powtarzała.

- No to teraz będziesz się szykować na Igrzyska? – spytała kiedy już jechałyśmy do domu.

- Tak! – pisnęłam uradowana i zaczęłam szukać swojego telefonu w torebce. Chciałam napisać do Bartka, że już jestem w Polsce i żeby do mnie zadzwonił jak tylko znajdzie wolną chwilkę. Szybko wystukałam wiadomość i odłożyłam komórkę. – A jak tam Erika? – spytałam o opiekunkę, która zamieszkiwała aktualnie u moich rodziców.

- Dobrze. Coraz bardziej można się z nią dogadać – zaśmiała się. Zawtórowałam jej, Erika nie za bardzo potrafiła polski chociaż uczyła się trochę. – Ale dawałyśmy radę.

- Na migi – uśmiechnęłam się. Potem rozmowa zeszła na Bartka, mama koniecznie chciała się dowiedzieć o nim jak najwięcej ale ja nie za bardzo mogłam jej cokolwiek powiedzieć bo sama nie znałam go tak dobrze. Jesteśmy parą zaledwie miesiąc może trochę ponad a i tak kalkulując spędziliśmy ze sobą może 12 godzin. W Spale nie mieliśmy dla siebie czasu oboje trenowaliśmy a jak mieliśmy wolne to spędzaliśmy czas razem z resztą siatkarzy.

Wysiadłam z samochodu i wyjęłam z niego walizkę. Mama oczywiście zabrała mi ją w celu zrobienia prania, nie protestowałam. Usiadłam na ławce pod domem by odpocząć ale nie dane mi to było. Zaraz dopadły mnie dziewczyny i Erika i zasypywały pytaniami. Opowiedziałam im wszystko to co mamie, Iśka i Miśka męczyły mnie jeszcze o Kurka ale tak jak rodzicielce nie za wiele opowiedziałam. Po kilku minutach mama przyniosła mi miskę parującej zupy pomidorowej.

- Nie, dziękuję. Jadłam w samolocie, jestem pełna – powiedziałam patrząc na nią.

- To ja zjem – powiedziała Iśka, podsunęłam jej miskę.

- Schudłaś chyba – zauważyła Erika przyglądając się mi.

- Wydaje ci się – machnęłam ręką, uśmiechając się. – Po prostu nie widziałaś mnie już dłuższy czas. – powiedziałam a po chwili na kolana wskoczył mi Ferdek. Pogłaskałam kota po główce a ten wygodnie się położył i zaczął mruczeć. 

*

Nalewałam właśnie trzecią szklankę wody kiedy zadzwonił mój telefon. Wyjęłam go z kieszeni spodenek i spojrzałam na wyświetlacz. Uśmiechnęłam się szeroko.

- Heej! – powiedziałam do słuchawki.

- No cześć! – zawołał. – Gratuluję!

- Dzięki. – uśmiechnęłam się. – A ja wam życzę powodzenia jutro.

- Nie dziękuję. No co tam u ciebie?

- Dobrze. – odpowiedziałam i usiadłam na łóżku, upiłam łyk wody. – Było niesamowicie! – wyprostowałam się i zaczęłam znów opowiadać. – A wiesz jakie niektóre dziewczyny były chude.

- Daj spokój ty też jesteś chuda – zaśmiał się. – A kiedy przyjeżdżasz do Spały?

- W przyszłym tygodniu w piątek bo pod koniec miesiąca jedziemy do Rosji.

- Znów nie będziemy mieć dla siebie za dużo czasu. Jak przyjadę to ty będziesz musiała już jechać – posmutniał.

- Faktycznie – westchnęłam.

- Ale nie bój się coś wymyślę – powiedział szybko. – Dobra ja muszę kończyć bo mamy jeszcze trening. Buziaki – cmoknął do słuchawki, zaśmiałam się.

- Papatki. Pozdrów chłopaków – powiedziałam i się rozłączyłam. Wypiłam resztę wody ze szklanki i wyszłam z pokoju. Dziewczyny pojechały do sklepu po parę rzeczy na kolejne nocowanie lecz tym razem nie w namiocie ale u Iśki w domu. Wyszłam przed dom gdzie siedziała moja mama i Erika. Usiadłam obok tej pierwszej i przysłuchiwałam się. Rozmawiały o mnie rzecz jasna. Mama opowiadała Erice co robiłam jak byłam dzieckiem a Erika o tym co robiłam jak byłam u nich. 

*

Punktualnie o godzinie dwudziestej wszystkie siedziałyśmy już przed telewizorem w domu Plińskiej i czekałyśmy aż rozpocznie się mecz Polska – Rosja. Miałyśmy wszystko przygotowane – żelki, chipsy, popcorn, sok pomarańczowy i colę jakieś orzeszki i czekoladę. Ubrałyśmy koszulki i pomalowałyśmy się farbami. W końcu mecz się zaczął a my trzymałyśmy kciuki za naszych.

*

Przegrali jeden do trzech. Jutro walczą o trzecie miejsce z Argentyną. Kilka minut po meczu mój telefon się rozdzwonił. Jak się okazało dzwonił Bartek. Był zły i zawiedziony ale po kilku minutach rozmowy udało mi się go rozweselić. Pogadaliśmy z piętnaście minut i rozłączyłam się po czym przyłączyłam do rozmowy między dziewczynami. 

*

Następnego dnia wstałam jako pierwsza. Przeciągnęłam się i spojrzałam na zegarek zawieszony na ścianie. Było pięć po dziewiątej, podparłam się na łokciach i zaczęłam ziewać. Podniosłam się i skierowałam do łazienki. Gdy z niej wyszłam dziewczyny przebudzały się. Postanowiłam im pomóc więc jedną i drugą mocno walnęłam poduszką w głowę. Zaczęły narzekać ale nie pozostały mi dłużne i już po chwili wszystkie trzy biłyśmy się poduszkami. Po trzydziestu minutach padłyśmy wykończone.

- Głodna jestem – mruknęła Miśka po kilku minutach leżenia.

- To idziemy do kuchni – zakomunikowała Iśka i wyszła szybko z pokoju a ja z Miśką zaraz za nią. Brunetka zaczęła wyjmować z szafek różne produkty i zakomunikowała, że robimy gofry. – Tylko, że ja nie wiem jak je się robi – powiedziała opierając się o stół.

- Spoko! Ja wiem – powiedziałam po czym zaczęłam przygotowywać ciasto. Po kilku minutach już pierwsze gofry były gotowe.

- Będę przez was gruba – powiedziała Iśka kiedy już skończyłam robić gofry. Nakładała sobie podwójną porcję bitej śmietany.

- Oj tam nie będziesz – zaśmiałam się.

- No ty to nie masz się o co martwić bo i tak jesteś szczupła!

- Daj spokój – machnęłam ręką i wgryzłam się w swojego gofra. 

*

Przez resztę dnia obijałyśmy się i korzystałyśmy z pięknego, upalnego i słonecznego dnia na kocu przed naszym domem opalając się. Około godziny piętnastej zaczęłyśmy się zbierać żeby zdążyć na mecz, który miał się zacząć o szesnastej. Założyłam oczywiście koszulkę, którą dostałam od Bartka i rozsiadłam się wygodnie przed telewizorem.

Nasi chłopcy wygrali szybkim 3-0 czym też zdobyli trzecie miejsce i brązowy medal. Tak jak i wczoraj po kilku minutach zadzwonił mój telefon i usłyszałam Bartka po drugiej stornie ale nie tylko jego. Dało się usłyszeć jak to chłopaki się cieszą w szatni. Za kilka godzin odbędzie się wręczenie medali i kazałam Bartkowi wszystko nagrać. 

*

Dwa dni po zakończeniu Ligi Światowej siedziałam sobie przed domem i czekałam aż mama przywiezie Andreę z lotniska. Po jakiś trzech godzinach doczekałam się w końcu jak tylko usłyszałam samochód wjeżdżający na podwórko szybko wstałam . Andrea wyszedł z pojazdu a ja uwiesiłam mu się na szyi i gratulowałam.

- Ej bo ktoś może być zazdrosny! – zaśmiał się i odsunął wtedy też po drugiej stronie samochodu ujrzałam Bartka.

 – Bartuś! – pisnęłam i szybko do niego podbiegłam, ten objął mnie szczelnie a następnie pocałował. – Gratuluję! – powiedziałam jak tylko się ode mnie odsunął.

- Dziękujemy! – powiedział uśmiechnięty i uniósł medal na wysokości moich oczu. Chwyciłam go do ręki i obejrzałam z każdej strony następnie kolejny raz im pogratulowałam. Bartek przyglądał mi się z dziwnym wyrazem twarzy ale nic nie powiedział. Potem poszliśmy do domu na obiad, który przygotowała Erika. Zanim jeszcze usiedliśmy zdążyłam pobiec do pokoju po swój medal i im pokazać. – To teraz jedziesz tylko do Rosji i do końca roku masz spokój? – zapytał się Kurek.

- Tak – pokiwałam głową i uśmiechnęłam się.

- To dobrze bo przekonałem Andreę żebyś jechała z nami do Japonii – uśmiechnął się a ja otworzyłam oczy szeroko ze zdumienia.

- Serio!?

- Tak – odpowiedział Andrea. – No i może weźmiemy jeszcze twoją siostrę i przyjaciółkę? Co ty na to?

- Super!! – krzyknęłam po czym wstałam z krzesła i podeszłam do Andrei i przytuliłam go mocno. Podziękowałam jeszcze kilka razy i wróciłam na miejsce. Po dziesięciu minutach przyszły Miśka z Aśką i nie dowierzały własnym uszom.

- Jedziemy do Japonii?! – krzyknęła Iśka po czym obie z Miśką wyściskały Anastasiego i podziękowały z kilkanaście razy. 

***

Tak właśnie doszliśmy do momentu w którym dziewczyny będą skazane na naszych siatkarzy ;). Rozdział nudny ale kolejne chyba już takie nie będą :D. 

Pozdrawiam!